Omdat God mij echter tot op de dag van vandaag bijstaat, blijf ik mijn getuigenis zonder onderscheid aan iedereen bekendmaken en daarbij zeg ik niets anders dan wat volgens de profeten en Mozes moest gebeuren, namelijk, dat de messias zou lijden en sterven en dat hij als eerste van de doden zou opstaan om aan zijn eigen volk en aan de heidenen het licht te verkondigen.
(Handelingen 26: 22-23)
Wij zijn allemaal mondige mensen en sterk individueel gericht. Dat betekent ook dat we voor ons zelf op moeten komen op allerlei plaatsen in de samenleving, want wij zijn mondige mensen. Ik merk dat aan de reacties op de bijbelkring en op gespreksavonden en ook waar het gaat om de diensten. Gelukkig geven de meesten wel hun mening over wat er gedaan is. Gek genoeg is er ook iets anders aan de hand. We zijn ook terughoudend (geworden?) in het aangeven van wat wij vinden en al helemaal van wat we denken, want we willen anderen niet kwetsen of tekort doen of verkeerde dingen zeggen waardoor anderen ons niet serieus nemen. We vinden het kwetsbaar om onze mening, onze gevoelens uit te drukken. Paulus had daar geloof ik niet zo veel last van en hij zegt dat dat mede te maken heeft met ‘Omdat God mij echter tot op de dag van vandaag bijstaat’.
Het is niet eenvoudig om te getuigen zoals Paulus dat doet; en we hebben ook wel enige schroom, we weten niet zo goed wat te zeggen, want wat geloven wij, wat is de kern van ons geloof? Onderzoek wijst uit dat we daar niet goed raad mee weten. Bovendien, zo hoor ik op de bijbelkring, doen we dat niet zo snel, omdat we het gevoel hebben dat andere mensen er niet op zitten te wachten dat wij ze lastig vallen met ons geloof. En als je dat dan toch doet is het maar de vraag hoe de omstanders reageren, ook al weten we dat het niet zo zal zijn als met Paulus, die zijn getuigenis moet bekopen met gevangenschap en uiteindelijk de dood.
Pasen is het belangrijkste feest van onze traditie. We bereiden ons er grondig op voor, door in de aanloop nadrukkelijk aandacht te vragen voor de pijnlijke kanten van ons bestaan, voor datgene wat mensen elkaar aandoen en hoe mensen elkaar tekort kunnen doen: de veertigdagentijd. En dan vieren we het Heilig Avondmaal op Witte Donderdag als teken van het Laatste Avondmaal als teken van oneindige voorwaardelijke liefde van Jezus voor alle mensen. En op Goede Vrijdag lezen we het lijdensverhaal aangaande Jezus, die eenvoudig gevangen genomen kon worden en gekruisigd, The Passion. En op Paaszaterdag maken we een omslag en op Paasmorgen is de paasjubel uitbundig. Het lege graf is moeilijk in woorden te vatten. En mensen zeggen er verschillende dingen over.
Voor mij is Pasen vooral het doorgaande verhaal van een kwetsbaar mens door en door vervuld van Gods Heilige Geest, Jezus die de Christus wordt genoemd; opnieuw beginnen en de kans krijgen; liefde die sterker is dan de dood; de inzet voor mensen die in de werkelijkheid van alledag in het nauw komen vanwege een handicap of die het tempo in onze samenleving niet mee kunnen maken of gewoon op de verkeerde plek zijn geboren omdat er geen eten en drinken in voldoende mate voorhanden is of omdat er oorlog is. Licht, aan liefde aangestoken zegt lied 600. Dit zijn mijn woorden, wellicht heeft u andere woorden. Het is wel belangrijk er woorden aan te geven, omdat het moet worden doorgegeven, zo denk ik dat tenminste. Pasen is belangrijk om de moed niet te verliezen, om weer verder te kunnen. Dat gaat niet zonder slag of stoot, maar door de ellende van Goede Vrijdag heen, door het besef heen dat wij mensen nog al eens het meest kwetsbare, wat ook nog al eens het meest dierbare is, vernietigen omdat het ons in de weg staat. Met de verwondingen die we in het leven oplopen, ook aan elkaar.
Hoe het zij, ik hoop dat u er ook woorden voor vindt en misschien in dit stukje tekst aanleiding ziet er aan de keukentafel eens over te spreken: wat betekent Pasen voor mij, met het oog op de wereld?
Ds. Jan Hommes