omzien naar elkaar

De zomereditie van het kerkblad ligt in de bus of beter die bent u nu aan
het lezen. Een stukje ‘meditatief’ om in de zomermaanden over na te
denken!? De titel is ‘omzien naar elkaar’. U gaat het zo lezen. In de
kerken binnen de PKN…, binnen de kerken van andere denominaties..,
en dus ook binnen onze eigen kerk / geloofsgemeenschap zijn er
situaties en zaken te noemen die nadrukkelijk vragen om ‘omzien’ naar
elkaar.
Een voorbeeld, heel simpel; De vlag kan uit! We gaan per 1 juli weer
starten met fysieke diensten en na de zomer gaan we weer een nieuw
seizoen opstarten. We gaan weer….. en we willen weer….. ! Maar hoe
gaan we dat doen en wie gaan dat dan doen? In het stuk
‘kerkenraadswerk’ elders in dit kerkblad schrijf ik daar nog meer over.
Voor nu: een verhaal uit mijn stage gemeente in Heino. Een verhaal dat
weergeeft hoe je kunt omzien naar elkaar door gewoon dát te doen wat
kan en mogelijk is.

Omzien naar elkaar
Er is sprake van een feest, het Lierderholthuisfeest 2016
Een aantal mannen van tegen de 60 staan stevig bier te drinken.
Een paar boeren, bouwvakkers, een wetenschapper, een ex-pinkstergemeentelid
en ook nog een kerkrentmeester. Een zeer gemêleerd
gezelschap.
Wat ze allemaal gemeen hebben, is dat ze ca 50 jaar geleden met
elkaar hebben gevoetbald bij de jeugd van Heino en dat de voertaal
algemeen beschaafd Sallands is.
Daar komt Ria aan met Richard, eveneens bijna zestig. Richard is
psychiatrisch patiënt en funktioneert op het niveau van een 4 jarig kind.
Hij behoorde 50 jaar geleden ook bij de voetbaltalenten van de
V.V.Heino.

De groep gebaart dat Richard erbij moet komen en dat Ria lekker in
‘dreimohle “moet gaan zitten.
Een ieder gaat ombeurt ca 20 minuten bij Richard staan.
Richard drinkt Spa blauw, want prikkels zijn niet goed voor zijn
medicatie
De muziek staat hard en een gesprek voeren is haast niet mogelijk.
Naast Sallands praat Richard ook nog binnensmonds .
Op goed geluk knik je ja en nee.
De gesprekken gaan over mais en koeien en tegenwoordig ook steeds
meer over zorgboerderijen.
Richard glundert . Hij staat weer naast zijn oude maten en telt mee.
Even niet op de dagbesteding schroefjes in een zakje doen.

Zou hier sprake zijn van de onzichtbare hand van God ? 50 jarige
kameraadschap zonder vergadering of subsidie, zorgt ervoor dat Ria
even een paar uur zorgeloos de kermis op kan en weet dat Richard
gedurende die tijd in vertrouwde handen is.

In dit prachtige verhaal, stelt de schrijver een vraag: ‘zou hier sprake
zijn van de onzichtbare hand van God? Ik probeer die vraag van een
antwoord te voorzien. Ook ik geloof in Gods hand in ons leven. God die
als Schepper vanaf het begin aanwezig was en ook nu ‘niet loslaat wat
Zijn hand begon’. Dat is één, daar begint het mee. Maar ik geloof ook
dat Gods hand altijd een ‘onzichtbare hand’ zal blijven als wij stoppen
om ‘om te zien naar elkaar’.

Ik schreef over het werk in de kerk: ‘maar hoe gaan we dat doen en wie
gaan dat doen? Een persoonlijke vraag om in de zomermaanden op te
kauwen. …

Ds. Harry Eringa