‘Allen die het hoorden stonden verbaasd over wat de herders tegen hen zeiden maar Maria bewaarde al deze woorden in haar hart en bleef er over nadenken.’
Lucas 2: 19
De maand december vind ik een gezellige periode, ook al is het vrij druk. We vieren bij ons thuis een verjaardag, we hebben met de hele familie Sinterklaas en tussen alle feestelijkheden door ben je onderweg naar kerst. Dat doen we meestal aan de hand van een ‘adventskalender’ die ons enigszins bepaalt bij onze verwachtingen. Dit jaar is met mij meegegaan de tekst waar ik in het Henry Martin Institute in Hyderabad in India voortdurend onderdoor liep:
Vrede als doel
Gerechtigheid als perspectief
Verzoening als methode
Het zijn de woorden die voor mij in veel opzichten te maken hebben met advent en uiteindelijk met de viering van kerst. Want natuurlijk gaat het om het kind in de kribbe of de voederbak, maar niet om de romantiek er omheen. Dat kind wordt geboren in een wereld waarin verdeeldheid heerst, waarin mensen tegen elkaar opstaan en waarin de vrede ver te zoeken is. En toch zijn er mensen zoals daar in India die zich richten op die vrede die op ons toegekomen is en nog iedere dag komt. Het is de vrede die ons van binnen rust geeft en die daardoor bijdraagt aan de vrede in de wereld. Een groots perspectief, maar wel eentje om vol te houden.
Verzoening betekent iets heel maken wat brak. Veel mensen hebben daar ervaring mee, zowel je verzoenen met mensen waar het op enig moment uit elkaar liep als met dingen in je leven of in jezelf die je liever anders had gezien. Gerechtigheid om na te streven, omdat ieder mens een schepsel van God is. En vrede als doel, vrede in Christus, zoals we dat bij de viering van het Heilig Avondmaal altijd zeggen. Daarmee bedoelen we denk ik een vrede die we mogen ontvangen, van Godswege.
Ik blijf het mooi vinden dat ik onder deze woorden door liep en door ging in India. Want het zijn ook woorden om onderdoor te gaan, niet om overheen te lopen. Er ligt een verantwoordelijkheid bij ons, maar we mogen ook vertrouwen. Ik weet wel dat dat niet heel populair is in onze tijd, want we moeten alles zelf doen en het moet allemaal uit ons zelf komen. Ik denk dat we er daar niet mee komen. Er zal iets aan ons moeten worden gedaan en dat moeten we accepteren.
De herders hebben iets meegekregen en ze stonden verbaasd, ze waren verwonderd; en Maria bewaarde alle woorden die ze hoorde in haar hart, niet om er verder over na te denken, maar om ze ‘voortdurend te overwegen’, dat wil zeggen als een godsgeschenk koesterend. En dat zijn woorden van vrede, die opkomen uit recht en gerechtigheid en alleen tot volle wasdom kunnen komen als wij verzoening tot stand brengen. En dat kind dat geboren wordt houdt die hoop in mij levend.