Kerst: Mattheus 1 vs 24

Jozef werd wakker en deed wat de engel van de Heer hem had opgedragen: hij naam haar bij zich als zijn vrouw …

                               Mattheus 1: 24

Het sneeuwt. Nog niet zo erg als toen we gisteren in Apeldoorn waren, toen bleef er een laag van bijna 15 centimeter liggen, nu verdwijnt alles ook weer. Het hoeft voor mij ook niet zo nodig blijven liggen. Dat heeft niets met de sneeuw te maken, want het geeft wel een heel mooi romantisch plaatje, zeker, maar als het blijft liggen is de temperatuur wat lager en ik heb het liever wat warmer. Maar ja, het is winter, het hoort er nu eenmaal bij.

Zo wat mijmeringen terwijl ik deze meditatie schrijf en denk aan Jozef. Het zou mooi zijn als zijn houding naar aanleiding van het bericht van een engel dat zijn vriendin zwanger is wel beklijft. Jozef is standvastig; neemt eerst even rustig de tijd om na te denken over de ontstane situatie, gaat niet direct op zijn primaire gevoel af, maar denkt eerst even na, neemt de tijd.

Misschien, zo dacht ik, is dat wel iets wat we ons zouden kunnen voornemen voor het nieuwe jaar. Wanneer er iets gebeurt in ons persoonlijke leven of in de wereld om ons heen eerst eens even nadenken over hoe nu verder en dan pas handelen. De wereld lijkt op drift, je moet ook meteen een besluit nemen en een keuze maken en onmiddellijk antwoord geven, tenminste, dat denken we.

Het is een rustgevend beeld, dat van de kerstboom, versierd, met lichtjes en engeltjes, ballen en engelenhaar, waar je onder zit met de kerst. Bij ons thuis staat de kerstboom op een zodanige plek dat je er niet onder kunt zitten, maar daar gaat het ook niet om. Het is het beeld: dat je ergens in alle rust nog eens nadenkt over je leven, over de wereld, over wat je denkt en vindt en gaat doen. De tijd nemen. Het is het beeld van de stal, met de voederbak en de geboorte van een kind. Zo’n kind is er gewoon en maant je tot rust en de tijd nemen. Misschien dringt het ook extra door nu onze oudste zoon en zijn vriendin ons hebben verteld dat ze zwanger is en dat wij dus grootouders worden.

Kerst, rust, de tijd nemen. Het is denk ik de enige manier om boodschappen die je alleen van engelen verwacht toe te laten en tot je door te laten dringen. Daar ga je zo aan voorbij en dat zou jammer zijn. Want wat echt beklijft is niet de doorgaande tijd, maar de tijd die kwaliteit geeft, de tijd die even stilstaat, de tijd die je neemt voor jezelf en voor de ander. Ik wens iedereen als Jozef een goede nachtrust, tijd om na te denken en stil te staan, tijd en zo ruimte voor engelen.

ds. Jan Hommes