“Ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde” (Openbaringen 21: 1)
In de maand november herdenken we als gemeente van de Heer allen die het afgelopen kerkelijk jaar zijn overleden. Tijdens een dienst worden de namen van hen genoemd en door familie of bekenden wordt een kaars ontstoken aan de brandende paaskaars. Vaak is het een ingetogen, stille, weemoedige viering. Emoties komen boven, verhalen en herinneringen leven op. Elke naam heeft een eigen geschiedenis voor mensen die zijn achtergebleven. Voor alle aanwezigen is deze zondagse dienst een bijzonder gebeuren.
Namen zijn belangrijk. Bij namen horen mensen, horen gezichten, horen gedeelde ervaringen van ooit. De paaskaars vertelt op een eigen wijze het Evangelieverhaal van verrijzenis uit de dood. In de verhalen van geloven is de dood nooit het einde.
Het is een nieuw begin. Wij die samenzijn missen diegenen die ons ontvallen zijn, maar wij geloven dat zij allen rusten bij de Eeuwige, de God die wij onze Vader mogen noemen. In de wereld van alledag lopen we telkens tegen allerlei grenzen aan. In de kerk vallen alle grenzen weg, komen we in een open ruimte. Alle tijden zijn in Gods handen. Zoals geloven, hopen en liefhebben geen beperkingen kennen maar juist de vrijheid en oneindigheid laten meeklinken, zo mogen we ook denken over ons leven als mensen, een gave van de Heer.
Oude dingen gaan voorbij, horen we in het laatste Bijbelboek. Die teksten zijn voor mij bepalend bij mijn denken over leven en dood. Het klinkt als een visioen, een droom van die Johannes van lang geleden, bijna te mooi om waar te zijn. Maar dan moet men ook het voorafgaande lezen, al die rampen die de aarde en mensen treffen. Maar die ellende is het einde niet. Er komen andere tijden, of beter: die tijden worden vervangen door een altijddurende vrede. Dat gaat ons verstand te boven, maar het is wel de hoop die we mogen koesteren, ook in de maand november bij de herdenking van allen die ons zijn ontvallen.
De pijn, het verdriet zijn er wel degelijk nog, maar ze staan in een groter verhaal van die God, die we noemen met meerdere namen, waaronder Eeuwige, Aanwezige.
Samen staan we stil, samen herinneren we ons, samen gedenken wij, samen verbinden we ons verhaal aan die van Johannes en anderen. Zij zijn ons toevertrouwd om kracht en hoop uit te putten voor de weg die we mogen gaan naar het nieuwe Jeruzalem, stad van vrede ooit!
Een hartelijke groet van uw consulent-dominee Simon Bijl