Pasen geldt als het grootste en oudste christelijke feest. De boodschap van Pasen is dan ook overdonderend en geweldig. Jezus leeft! Maar aan die woorden gaat wel wat vooraf. Dat komt aan de orde tijdens de periode van veertig dagen, waarbij de zondagen niet meetellen, want die eerste dagen van de week herinneren ons telkens weer aan het Paasgebeuren, de opstanding van Jezus uit de dood. Al eeuwen lang roept deze gang van zaken vragen op. Waarom moest Jezus eigenlijk lijden? Waarom moest Jezus Zijn leven geven? Had het allemaal niet anders gekund, minder heftig en bloedig?
Laat ik nu maar kort zijn. Alle antwoorden die men in de loop der tijden op deze vragen heeft gegeven, schieten tekort. Men wil zo graag alles systematiseren, kunnen berekenen en doorgronden, zodat uiteindelijk het lijden en sterven van Jezus als een rekensom te verklaren zou zijn. Terecht hebben velen zich hiertegen verzet. Terecht hebben velen op het ongerijmde gewezen. Hoe kan een God van barmhartigheid en liefde zoiets laten gebeuren op een berekenende manier. Daarvoor is het lijden toch immers altijd te groot en te erg?
Kunnen we als christenen van nu proberen er anders naar te kijken en er anders mee omgaan? Ik denk dat we voorzichtiger zijn geworden met onze grote stelligheden dan onze voorouders. Wanneer liefde als vanzelfsprekend bij onze God hoort (en dat geloof ik), dan zoek ik een antwoord op de gestelde vragen in die richting. Van deze liefde weten we, dat die niet te begrijpen is, niet te beredeneren en logisch te verklaren zou kunnen zijn. Liefde is nu eenmaal blind, overkomt en voert mee zonder grenzen en restricties. Zo horen en lezen we het ook in de Bijbel, met name in de brieven van Johannes, maar ook in die van Paulus. Gods liefde is voor ons niet te vatten, net zomin als God zelf dat is. We weten maar weinig, begrijpen vaak nog minder, maar wat we vatten kunnen en ervaren is meer dan genoeg om ons telkens weer te verrassen en te verwonderen! De weg van Jezus is die van de liefde voor mensen van toen en nu, van trouw en overgave aan de Vader, van zorg en bezorgdheid voor zijn leerlingen.
Op woensdag 6 maart staan we stil bij het begin van die weg van liefde en overgave in de kerk van Noordbroek. Wij willen dat niet ongemerkt voorbij laten gaan, want het laat ons iets zien en merken van die ongekende en onvoorstelbare liefde van God voor Zijn wereld. Elke zondag horen we daarover spreken en zingen we samen, delen we onze gebeden met elkaar en de Eeuwige, bron van licht en leven. Want één ding kunnen we samen daarvandaan meekrijgen, namelijk het gebod om lief te hebben. Want alleen liefde heeft toekomst in ons leven en in onze wereld. Zonder liefde wordt de werkelijkheid koud en kil, alles een zaak van oorzaak en gevolg, alles een rekensom van kille getallen.
Een voorbeeld hiervan zou je kunnen ontdekken in de manier waarop de politiek omgaat met de vragen rond het klimaat. Het gaat toch niet allereerst of alleen om cijfers. Het belangrijkste zou toch moeten zijn de toekomst van de aarde, met mensen, dieren en planten? Wij mensen hebben toch ook naast een gevoel van verantwoordelijkheid voor de schepping bewondering en liefde voor wat ons gegeven is?
U en jou wens ik een goede tijd toe, op weg naar Pasen, tijd voor verwondering en dankbaarheid,
dominee Simon Bijl