“Ik ga vissen” (Joh. 21: 3)
Ja heus, zo staat het in de Bijbel opgeschreven. Het zijn woorden van Petrus, gesproken na het gebeuren op die eerste wonderlijke paasmorgen. Je zou toch denken dat hij en de anderen wel iets anders te doen hadden. Want wat er gebeurd was, was toch wel zoiets vreemds en groots, daar raak je toch nooit over uitgepraat en uitgedacht. Het leek toch allemaal een grote mislukking, dat optreden van hun rabbi Jezus. Het eindigde in een graf, met een grote steen en voor, dood en begraven. De leerlingen maken nog enkele bijzondere momenten mee volgens het Evangelie van Johannes, met Thomas, die eerst wilde zien en dan pas geloven dat het echt waar was: Jezus leeft!
Maar nu, na die heftige gebeurtenissen, spreekt Petrus deze onsterfelijke woorden uit. En als je de verhalen goed kent, weet je, dat hij eigenlijk zegt: “We zijn weer terug bij af. Hier bij het meer heeft Jezus ons weggeroepen uit onze vissersbootjes, vanhier zijn we pardoes meegegaan en hebben we van alles meegemaakt, tot aan dat vreemde einde in Jeruzalem toe, maar nu gaan we weer over tot de orde van de dag”. Petrus en de anderen bij hem pakken de draad weer op alsof er niets veranderd is. Als je erover nadenkt, vind je het eerst vreemd misschien, maar dan begin je het te begrijpen. Want wat moet je met dat Paasverhaal in de wereld van alledag.
Iedereen doet zijn of haar werk, de tijd staat niet stil, de wereld is nog steeds dezelfde, de mensen ook. Met Pasen kom je er niet uit. Pasen was even, toen, maar niet nu. We gaan weer vissen! Zo blijft alles bij het oude, loopt het leven stuk op de dood.
Maar dan volgt een vreemd verhaal in het Evangelie van Johannes. Het is er duidelijk later aan toegevoegd alsof het wel verteld moest worden en nooit vergeten. Het is Jezus zelf die als een vreemde en onbekende op de oever verschijnt en vraagt om eten. Dan gaat alles razend snel. Heel veel vis in de netten zet iemand aan het denken en laat hem zeggen: “Dat is geen vreemde daar, maar onze Heer”. Daarna springt Petrus, die wilde gaan vissen, zo in het water, het kan niet wachten en komt het tot ontmoeting, gesprek en vergeving.
Opnieuw is het Pasen! Het doodgelopen verhaal krijgt een vervolg. We mogen niet terug naar af, in rondjes blijven leven en handelen. Er is een lijn uitgezet naar de toekomst toe, vol verrassingen en nieuwe ervaringen. Pasen laat ons een andere kant van het leven en bestaan zien. Grenzen vallen weg, oude fouten en lafheden verbleken, nieuwe woorden en opdrachten klinken in alle Evangeliën door aan het adres van de eerste mensen die getuigen waren van dit gebeuren in onze wereld. Christenen lopen niet in rondjes, maar groeien naar de hemel, het licht toe. Telkens weer nieuwe ervaringen, nieuwe woorden, nieuwe zinnen horen bij het leven van volgelingen van deze Heer, die leeft in eeuwigheid, opdat ook wij daar zouden komen waar Hij is.
Een goede tijd van 50 dagen gewenst, dominee Simon Bijl